محمد پولادگر رئیس فدراسیون تکواندو یکی از چهره‌هایی است که احتمال خروج وی از این فدراسیون و حضورش در کمیته ملی المپیک بسیار محتمل است.
او در این رابطه خیلی محتاطانه حرف می‌زند: «بعد از مجمع کمیته ملی المپیک درباره حضورم در انتخابات فدراسیون تصمیم خواهم گرفت.»
انتخابات کمیته ملی المپیک در آبان و مجمع انتخاباتی فدراسیون تکواندو بهمن ماه سال جاری است و کاملاً هم طبیعی است که اگر رئیس تکواندو نتواند در کمیته ملی المپیک به جایگاه معتبری برسد، یقیناً همچنان در پست قبلی‌اش باقی می‌ماند.
پولادگر سابقه مدیریتی مقبولی در فدراسیون تکواندو دارد و شاید یکی از مهمترین ویژگی‌های وی تعامل خوبش با سازمان تربیت‌بدنی و کمیته ملی المپیک بوده است. او در این باره معتقد است: «اگر کمیته ملی المپیک همراه و همسو با سازمان تربیت‌بدنی حرکت نکند، نمی‌توان به موفقیتی دست یافت.»
پس اگر چشم‌اندازی برای آینده این کمیته در نظر بگیریم و مدیران فعلی سازمان تربیت‌بدنی را در راس کمیته ملی المپیک بدانیم اتفاقاً این جمله پولادگر نشان می‌دهد که او در صورتی که برای دبیرکلی کمیته ملی المپیک انتخاب شود، می‌خواهد همچنان با همان سیاستی که در حال حاضر از آن پیروی می‌کند، آن را در مشاغل آتی خود نیز مورد توجه قرار دهد. تجربه مدیریتی وی در فدراسیون تکواندو هم نشان می‌دهد که او اصولاً مدیر جنجالی نیست و مشکلی با سازمان و کمیته المپیک نداشته است. او خیلی صریح به این نکته اشاره می‌کند که اگر رئیس سازمان تربیت‌بدنی و کمیته ملی المپیک یکی باشند خیلی بهتر است.
از سوی دیگر احتمال حضور کاراته به جای تکواندو در بازی‌های المپیک 2012 لندن هم شاید یکی دیگر از دلایلی باشد که پولادگر را مجاب به حضور در بخش دیگری از ورزش کرده است.
خبرها در این رابطه ضدونقیض است. هنوز در مورد اینکه آیا کاراته جای تکواندو را در المپیک آتی می‌گیرد یا نه خبر صحیح و دقیقی وجود ندارد اما رئیس کنونی فدراسیون تکواندو می‌گوید: «بهتر است صادقانه اعلام کنیم، امیدواریم رشته‌هایی مثل کاراته و ووشو که از جمله رشته‌های مدال‌آور ایران هستند هرچه زودتر وارد المپیک شوند اما اینکه کاراته به جای تکواندو وارد المپیک شود زیاد خوشحال‌کننده نیست چون تکواندوی ایران مدال‌آور است. از ورود کاراته هم خوشحال می‌شویم. تا آنجا که مطلع هستم کاراته هنوز در دستور کار هم نیست و اگر کمیته بین‌المللی المپیک باحضورش موافقت کند، باید هشت سال صبر کرد.»
